Historia Wydziału

Historia Wydziału Geodezji i Kartografii

Najstarsza geodezyjna akademicka placówka naukowo-dydaktyczna w Polsce - Wydział Mierniczy rozpoczął samodzielną działalność w Politechnice Warszawskiej z dniem 1 września 1921 roku. Formalnie Wydział został powołany rozporządzeniem Ministra Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego z dnia 30 czerwca 1921 roku. W inauguracji roku akademickiego 1921/22 wzięło udział 38 studentów. Program studiów przewidywał studia trzy i pół letnie, z czterema grupami przedmiotów: przedmioty podstawowe, zawodowe, prawno-ekonomiczne i inżynieryjno-przyrodnicze. W pierwszym roku na Wydziale nie było ani jednej katedry z powodu braku profesorów. Wykłady z miernictwa prowadził profesor Antoni Ponikowski, kierując Katedrą na Wydziale Inżynierii Wodnej.

Pierwsze katedry

W roku 1922 powstała pierwsza zwyczajna Katedra Miernictwa I na Wydziale (przydzielono jej dwie docentury: astronomii i kartografii; nazywała się potem Katedrą Geodezji I, a następnie Katedrą Geodezji Wyższej), kierowana przez profesora Edwarda Warchałowskiego i nadzwyczajna Katedra Miernictwa II (zmieniająca kolejno nazwę: Katedra Geodezji II, Katedra Geodezji Niższej i Katedra Podstaw Geodezji), którą kierował zastępca profesora Jan Piotrowski, mianowany profesorem na tej katedrze w roku 1925. Z Wydziałem współpracował również prof. dr Sławomir Miklaszewski, kierownik Zakładu Gleboznawstwa Wydziału Inżynierii Wodnej, prowadzący wykłady i ćwiczenia laboratoryjne z gleboznawstwa i klasyfikacji gruntów. W roku 1925 powołano trzecią na Wydziale Katedrę Astronomii Praktycznej z profesorem Felicjanem Kępińskim, a w dwa lata później powołano w ramach tej Katedry Obserwatorium Astronomiczne Politechniki Warszawskiej.

Wydział Geodezyjny

W roku 1925 zmieniono nazwę Wydziału na Wydział Geodezyjny. W programie studiów, według którego studiowali pierwsi inżynierowie geodeci (dyplomowani w roku akademicki 1925/26) znajdowały się przedmioty: matematyka wyższa, geometria analityczna, geometria wykreślna, mechanika teoretyczna, fizyka, miernictwo I, miernictwo II, rachunek wyrównawczy i teoria błędów, astronomia sferyczna i praktyczna, magnetyzm ziemski, miernictwo górnicze, pomiary i regulacje miast, nauka o katastrze, komasacje, teoria rzutów kartograficznych, kartografia, meteorologia, fotogrametria, teoria przyrządów optycznych, chemia ogólna, prawoznawstwo ogólne, ustawodawstwo miernicze, prawo agrarne, polityka agrarna, encyklopedia rolnictwa, gleboznawstwo, budownictwo, encyklopedia inżynierii lądowej, melioracje i budownictwo wodne, ekonomia polityczna, kreślenia sytuacyjne, rysunek odręczny, ćwiczenia polowe po semestrach drugim i czwartym (po 4 tygodnie) oraz po semestrze szóstym (6 tygodni).

Absolwenci

W roku akademickim 1929/30 Wydział ukończyły pierwsze dwie panie. Pierwszym absolwentem, który uzyskał w roku 1933 stopień naukowy doktora na Wydziale był inż. Antoni Kwiatkowski. Pierwszą habilitację uzyskał dr Stanisław Kluźniak. Prof. Edward Warchałowski piastował urząd rektora Politechniki (1933-36).

Okres II Wojny Światowej

W latach okupacji niemieckiej na Wydziale prowadzono tajne studia. Studia te ukończyło 21 absolwentów. Po II Wojnie Światowej Wydział wznowił samodzielną działalność z dniem 1 stycznia 1946 roku. Prof. E. Warchałowski został ponownie rektorem Uczelni.

Znani uczeni

Na Wydziale Geodezyjnym, oprócz pierwszej generacji wybitnych profesorów, takich jak: Edward Warchałowski, Jan Piotrowski, Felicjan Kępiński i Bronisław Piątkiewicz, rozpoczynają pracę ich następcy, profesorowie: Czesław Kamela, Tadeusz Lazzarini, Stefan Hausbrandt, Marian Brunon Piasecki, Wiesław Opalski, Jan Różycki, Franciszek Biernacki, Wacław Nowak, Henryk Leśniok, Felicjan Piętkowski, Walenty Szpunar, Marian Frelek.

Od roku 1954 Wydział nosi nazwę Wydziału Geodezji i Kartografii.

Dziekani Wydziału: